Hvernig stendur á þessu?

Það er þrennt öðru fremur sem stendur upp úr eftir forsetakosningarnar í gær.

Í fyrsta lagi er það áhyggjuefni almennt séð hvað kjörsókn er lítil. Það hlýtur að vera umhugsunarefni hvernig hægt er að endurvekja áhuga fólks á þátttöku í kosningum sem varðar framtíð okkar allra með einum eða öðrum hætti. Kannski voru frambjóðendurnir að þessu sinni ekki bara nógu spennandi til að kveikja neistann sem til þurfti til að streyma á kjörstað?

Í öðru lagi hlýtur lítill stuðningur við sitjandi forseta að valda áhyggjum. Framboð hans nú var nokkurskonar tilraun hans til að bæta ímyndin sína og endurskrifa söguna sér í vil. Það tókst ekki. Helmingur þjóðarinnar er ósáttur við forseta sinn, vill hann frá. Það undirstrikar klofninginn meðal þjóðarinnar sem forsetinn sjálfur átti ekki svo lítinn þátt í að skapa í aðdraganda hrunsins. Tilraunin mistókst - skiljanlega.

Í þriðja lagi er það áhyggjuefni að upp úr þeim ósköpum sem dunið hafa yfir landið á undanförnum árum og sitjandi forseti átti drjúgan þátt í að skapa hafi ekki fundist nógu kraftmikill frambjóðandi til að fella þann sama forseta í kosningum. Enginn forseti hefur reynst eins mikill örlagavaldur í sögu lýðveldissögunnar og lagt jafn miklar byrðar á herðar þjóð sinni sem Ólafur Ragnar Grímsson hefur gert. Sagan mun skrifa sig sjálf hvað það varðar þó tilraunir verði gerða til að hagræða henni. Forsetinn hefur nánast boðað að hann muni afnema þingræði í landinu þegar honum sýnist svo. Hann hefur í aðdraganda kosninganna talað þannig um stjórnskipan landsins að rétt er að hafa verulegar áhyggjur af. Samt stígur enginn fram sem þjóðin getur gert að sameiningartákni sínu sem forseta landsins.

Hvernig ætli standi á þessu?